عکس از خوزه خیمنز پریگو

ستاره‌ها کجا بوجود می‌آیند؟ بسیاری اوقات ستاره‌ها در مناطقی پر انرژی و پر هرج و مرج تشکیل می‌شوند که گاز و غبار تاریک به هم برخورد می‌کنند. آن‌طور که در عکس بالا قابل مشاهده است، ستاره‌های پرنور سنگین در نزدیکی W 5 یا همان سحابی روح منفجر می‌شوند و بادهای پرانرژی و پرتوهای یونیزه کننده ساطع می‌کنند. گاز و نوری که به بیرون ساطع می‌شود، گاز و غبار پیرامون را بخار می‌کند و بیرون می‌راند ولی ستون‌های گاز را به شکل گره‌های متراکم نگه می‌دارد. درون این گره‌ها هم ستاره تشکیل می‌شود. عکس بالا درون W5 را نشان می‌دهد، منطقه‌ای که ۱۰۰۰ سال نوری قطر دارد و پر از ستون‌های زایشگاه ستاره‌ای است. سحابی روح با نام IC 1848 هم شناخته می‌شود و در فاصله‌ی ۶۵۰۰ سال نوری از ما و صورت فلکی ذات‌الکرسی قرار دارد. احتمالا در چند صد میلیون سال آینده چیزی از این سحابی باقی نمی‌ماند و جای آن فقط می‌توانیم خوشه‌هایی ستاره‌ای پیدا کنیم. خوشه‌هایی که بعدا ستاره‌هایش پراکنده می‌شوند.(ناسا)

تصویر نجومی روز ناسا W5: روح یک آرایش ستاره‌ای

 

صبح یکی از روزهای ماه نوامبر است و هلال ماه به همراه ستاره‌ی صبحگاهی از افق پارک ملی آمبوسلی در کنیا طلوع می‌کند. در افق شرق و پشت درختان آکاسیا می‌توان موقعیت طلوع خورشید را به خوبی دید. پرتوهای خورشید همه در قسمت سمت چپ عکس همگرا شده‌اند. این پرتوها با نام «پرتوهای پگاه‌رو» (Crepuscular rays) شناخته می‌شوند. در سمت راست پرتوها هم می‌توان قله‌ی کلیمانجارو را دید. باز هم به سمت راست عکس که نگاه کنید می‌توانید پرتوهای کم‌نور دیگری را ببینید که با نام «پرتوهای پاد پگاه‌رو» (Anti-Crepuscular rays) شناخته می‌شوند و نقطه‌ی مقابل طلوع خورشید را نشان می‌دهد. این پرتوها تا حد خیلی زیادی موازی هستند ولی به دلیل پرسپکتیو این عکس در افق‌های دوردست همگرا می‌شوند.

شرق تا غرب، روشنایی و سایه: تصویر نجومی روز ناسا

 

منبع:APOD.Nasa.gov