میدانیم روزی خواهد رسید که کنسول های فیزیکی جای خود را به سرویسهای آنلاینی خواهند داد که برروی هر دستگاهی که صفحهی نمایش داشته باشد در دسترساند و بازیبازان میتوانند بازی مورد نظرشان را هر زمان و در هر مکان که دوست داشته باشند استریم کنند. اما آیا چقدر با این روز فاصله داریم؟
فیل اسپنسر (Phil Spencer)، رئیس بخش اکسباکس مایکروسافت، از روز گذشته گرد و خاک زیادی در دنیای بازیهای ویدئویی بهپا کرده است. وی پس از تائید قدرت پردازشی ۱۲ ترافلاپسی اکسباکس سری اکس بههمراه قابلیت پشتیبانی از نسل قبل (Backward Compatibility) این کنسول، صحبتهای جالبی نیز در پادکست تد پرایس (Ted Price)، بنیانگذار و مدیرعامل استودیوی اینسامنیاک گیمز (Insomniac Games)، انجام داده است.
در قسمتی از این گفتگو، بحث به رقابت میان پردازش ابری و کنسولها کشید و مرد شمارهی یک اکسباکس که یکی از بزرگترین دستاوردهایش را پروژهی xCloud میداند، بیان کرد ترجیح میدهد دستکم تا ۱۰ سال آینده را بیشتر برروی کنسولها به انجام بازی بپردازد:
من فکر میکنم رسیدن به دنیایی که در آن مجبور نباشید یک دستگاه مخصوص برای بازی کردن داشته باشید به صنعت بازیها کمک میکند. این بدین معنی نیست که خریدن یک دستگاه بخشی از تجربهی من نیست. من فکر میکنم تا بیش از ۱۰ سال آینده همچنان کنسول بازی خودم را دارم و آن را برای بازی کردن به تلویزیونم متصل میکنم. بهترین راه برای من جهت انجام بازی برروی تلویزیون، داشتن یک کنسول محلی، دانلود بازی و تجربهی آن است. اما گاهی اوقات من جلوی تلویزیونم نیستم و به دستگاهی که قابلیت اجرای بازیها را داشته باشد دسترسی ندارم و به همین دلیل روی پردازش ابری و استریم بازیها حساب میکنم. وقتی میگوییم “زمانی که همهی افراد بازی کنند تمام ما برنده هستیم” واقعاً به آن پایبندیم و پردازش ابری راه حل نهایی برای رسیدن به این هدف است.
وی همچنین از چشمانداز خود برای تنوع کنسولها سخن گفت؛ کنسولهایی که از جعبههای استریم ساده شروع میشوند و تا دستگاههای قدرتمندی چون اکسباکس سری اکس ادامه دارند:
ما قصد داریم دستگاههای متنوعتری برای اتصال به تلویزیونمان طراحی کنیم. من فکر میکنم در آینده دستهی وسیعی از کنسولهای “فقط استریمی” خواهیم داشت که نه درایو دیسک نوری دارند و نه حتی حافظهی داخلی و فقط بازیها را از طریق پردازش ابری روی تلویزیون خروجی میدهند. فکر میکنم شاهد چیزهای بالا ردهتری نیز باشیم. اگر به ویدئو یا موزیک فکر کنیم، میبینیم که میتوانیم هرکدام از آنها را برروی بسیاری از دستگاههای مختلفی که اطرافمان وجود دارند داشته باشیم و بهنظر من همین اتفاق برای بازیها نیز خواهد افتاد.
موردی که دربارهی کنسولها من را اذیت میکند این است که معمولاً فقط یکی از آنها به تلویزیون خانهام متصل است. ما باید امکان این را داشته باشیم که مقابل هرکدام از تلویزیونهای خانه بنشینیم و به انجام بازیهایی که میخواهیم بپردازیم. اینکه بتوانم محتویات کنسولم را از طریق پردازش ابری برروی تمام تلویزیونهای خانهام اجرا کنم چیزی است که فکر میکنم باید به آن برسیم. این موضوع از لحاظ اینکه خانوادهها در کنار هم بازیکنند و صحنههای خلاقانهای ایجاد شود، به ما کمک میکند. بنابراین در آینده دستگاههای متنوعی در خانهام خواهم داشت که میتوانم با آنها بازی کنم.
اسپنسر همچنین به یکی از جنجالیترین صحبتهای گذشتهاش دربارهی رقبای مایکروسافت در زمینهی بازیها اشاره کرد؛ آنجا که گفته بود بهجای سونی و نینتندو، دو شرکت گوگل (Google) و آمازون (Amazon) را رقبای اصلی ردموندیها میداند:
وقتی گفتم چه کسانی را رقیب میبینم و چه کسانی را نه… من بیشتر دوست دارم شرکتهایی رهبر صنعت بازیها باشند که آن را در ۲۰ یا ۳۰ سال گذشته به این نقطه رساندهاند زیرا تجربه و مسئولیت پذیری طولانی مدت آنها ما را به جایگاه کنونی آورده است. من فکر میکنم یادگیری، درک و مسئولیتپذیری باید بخشی از آیندهی ۵۰ سال بعدی صنعت بازیها باشد. متوجه شدهام مذاکرات من با آن شرکتها معمولاً چیزی فراتر از سناریوهای “دو تا [تازه وارد] میآیند، یکی ممکن است برود” است. من دوست دارم در صنعت بازیها هم رقابت و هم همکاری وجود داشته باشد. ما باید در بخشهایی با یکدیگر رقابت کنیم تا منجر به بهتر شدنمان شوند. من شرکتهایی که امروز در صنعت بازیها حضور دارند را به همراه بازیبازانشان دوست دارم و برای ما بهعنوان بخشی از این صنعت، بسیار عالی است که تمام آن شرکتها با هم به رشد خود ادامه دهند.
نظر شما دربارهی سخنان اسپنسر چیست؟ کنسولهای متنوع، سرویس استریم و رقابت شرکتها در صنعت بازیها از دیدگاه شما چگونه ارزیابی میشوند؟ با ما درمیان بگذارید.

